"குமிழி"- தமிழர்களின் தூர்வாரும் தானிப்பொறியியல். எங்கே போனது?

"குமிழி"- தமிழர்களின் தூர்வாரும் தானிப்பொறியியல். எங்கே போனது?

மேலைநாட்டிடம் எதற்குத்தான் தமிழர்கள் மயங்கவில்லை? அவர்களின் மதகுகளில் மதிமயங்கி, ஏரி குளங்களில் இருந்து குமிழிகளை ஒழித்துவிட்டோமா?

ஏரி, குளம், கண்மாய் போன்ற நீர்நிலைகளுக்கு மழை, வாய்க்கால், ஓடைகளின் வழியே நீர்வரும்போது நீரோடு, களிம்பும், வண்டலும் சேர்ந்தே வரும்.

நீர்நிலைகள் தூர்ந்து போவதற்கு இது முக்கியமான காரணம். இதற்கு தீர்வு என்ன? தமிழரிடம் தீர்வு தெளிவாகவே இருந்தன.

மதகுகள் நீரை வெளியேற்றும் வேலையைச்செய்யும். குமிழிகள், நீரை வெளியேற்றுவதோடு, ஏரி, குளம், கண்மாய்களுக்குள் வாய்க்கால்களில் வந்துவிழும் வண்டல்களையும் அகற்றிவிடும்.

இந்தக்குமிழிப்பொறியியலை புரிந்துகொள்ளவேண்டுமானால், பண்டிதர் மணி.மாறனின் "தமிழ் இலக்கியங்களில் நீர் மேலாண்மை" என்ற ஆய்வுக்கட்டுரையை படிக்கவேண்டும்.

பாசனக்கால்வாய்களுக்கு தண்ணீரைத்திறந்துவிடும் பண்டைய தமிழ்ப்பொறி "குமிழி" ஆகும். குமிழிகள் ஏரிக்கரையில் மதகுகளைப்போல அமைக்கப்படுவதில்லை. ஏரிக்கரையிலிருந்து 200-300 அடிகள் தள்ளி
ஏரிக்குள்ளே அமைக்கப்படுவது குமிழி. இன்னும் உள்ளே இருந்தாலும் வியப்பில்லை. ஏரியின் அமைப்பைப்பொறுத்தது இந்த இடைவெளி. ஒவ்வொரு பாசனக்கால்வாய்க்கும் ஒரு குமிழி இருக்கும். கால்வாய் அல்லது ஆற்றின் அளவைப்பொறுத்து குமிழிகளின் எண்ணிக்கை கூடவும் இருக்கும். ( 1:1 அல்லது M:1)

ஏரியின் தரைமட்டத்தில் வலிமையான கற்தளம் அமைத்து, அதனடியில் கருங்கற்களால் ஆன தொட்டியை வடிவமைப்பார்கள். தொட்டியின் மேற்பாகத்தில் நீர் போவதற்கான பெரிய "நீரோடித்துளை" இருக்கும். தொட்டிக்கடியில் அதே அளவில் துளைபோட்டு, அதனை சுரங்கக்கால்வாயால், ஏரிக்கு வெளியில் இருக்கும் பாசனக்கால்வாயோடு இணைத்துவிடுவர்.

தொட்டிக்குள் நீர்போவதற்கான துளையை மூடவும், தேவையான அளவு திறக்கவும் பயன்படும்

தூம்புக்கல்லை ( conical stone valve) மேலும் கீழும் இயக்குமாறு கற்சட்டகம் உண்டு. இதுவரை, குமிழி செய்வதெல்லாம் மேலைநாட்டு மதகைப்போலத்தான்.
படத்தில், அந்தக்கற்தொட்டியின் பக்கவாட்டிலே மூன்று துளைகள் இருக்கின்றன பாருங்கள், அதுதான் நமது சிறப்பு. அந்தச்சிறுதுளைகளுக்கு "சேறோடித்துளை" என்று பெயர்.

பாசனக்கால்வாய்க்கு நீர் திறக்கும்போது என்னவாகும்? தொட்டியின் மேலேயுள்ள நீரோடித்துளையை அடைத்துக்கொண்டிருக்கும் தூம்புக்கல்லை தூக்குவார்கள். நிறைய வேண்டுமெனில் முழுதாகவும்,
குறைவாக நீர் அனுப்பும்போது சிறிய அளவிலும் தூம்பை தூக்குவார்கள் அல்லவா? ஏரிக்கடியில் இருக்கின்ற இந்த அமைப்பில், ஏரியின் நீர்மட்டத்திற்கேற்ற அழுத்தத்தில் நீரோடித்துளைவழியே நீ சுழித்துக்கொண்டு ஓடுமல்லவா? ஏரிக்கடியில் சிறுதுளை என்றால் சுழலின் வேகத்தை கேட்கவா வேண்டும்? சுரங்கக்கால்வாய் வழியே ஏரிக்குவெளியே உள்ள பாசனக்கால்வாயை நீர் சென்று சேர்ந்துவிடும்.

நீரோடித்துளை வழியே நீர் சுழித்தோடும் வேகத்தில், பக்கவாட்டில் உள்ள சேறோடித்துளைவழியே, ஏரியின் அடிமட்டத்தில் இருக்கும் கலங்கியசேறு இழுபடும். இந்தச்சேறும் நீரோடு சேர்ந்து பாசனக்கால்வாய்க்குச்சென்றுவிடும்.

இந்தச்சேறு அடியிலேயே தங்கித்தங்கி வலுவடைவதாற்றான் ஏரி தூர்ந்துபோகிறது. நீரைவிட சேறு அடர்த்தியில் அதிகமென்பதால் அடியில் தங்குவது நாம் நன்கறிந்ததே. அதை அவ்வப்போது இழுத்து, தன்னியக்கமாக, இயல்பாக, நிகழ்நேரத்தில் வெளியேற்றுவதுதான் தமிழர்களின் குமிழிப்பொறியியல். (it is a real-time disilting system). எப்போது ஏரியிலே நீர் வற்றும் என்று ஆண்டுக்கணக்கில் காத்திராமல், அவ்வப்போது, தூரை வெளியேற்றிவிட்டதால் நீரும் வளமும் மிகுந்திருந்தன

பண்டைய தமிழகத்தில்.
இந்த வண்டல், சேறு என்பன, வயலுக்கு உரமாகவும் பயன்பட்டன. குமிழிகள் மதகாகவும், சேறோட்டும் பொறியாகவும் பயன்பட்டன. ஆனால், மேலைநாட்டுமதகுகளில் மதிமயங்கிப்போனதால் குமிழிகளை ஒழித்துக்கட்டி புதுமை என்ற பெயரில் ஏரிகளிலும் மதகுகளை வைத்துக்கொண்டோம்.

விளைவு, ஏரி, குளம், கண்மாய், ஊரணி, குட்டை, ஏந்தல் போன்ற எல்லா நீர்நிலைகளும் தூரேறிப்போயின.
தூர்வாருதல் என்பதனை வருடாவருடம் செய்துகொண்டே இருக்கமுடியாது. அப்படியே செய்தாலும், ஒரு சிறு அளவிற்கு, வயலுக்கு வரப்பு வெட்டுவோமே (அல்லது சீர்படுத்தல்) அந்தளவில் பேணப்படுவதுவதாகவே இருக்கமுடியும்.

இன்றைக்குப்பெய்திருக்கும் மழையும், ஏரி, குளங்களை நீரால் மட்டும் நிரப்பவில்லை; சேறாலும்தான்?
இந்தச்சேற்றை எப்போது வெளியேற்றுவோம்? ஏரிகளிலும், குளங்களிலும் இருக்கும் மதகுகளை ஒழித்துவிட்டு, தமிழ்க்குமிழிகளை கட்டமைக்கவேண்டும்.

நீர்நிலைகளின், வெளிப்புறத்தை வீடுகளாலும், நிறுவனங்களாலும் கைப்பற்றினோம். நீர்நிலைகளின் அடிமட்டத்தில் இருந்த குமிழிகளை தொலைத்துக்கட்டினோம். கழிவுகளை நீர்நிலைகளில் செலுத்தினோம். நாகரிகத்தையும் இழந்தோம். தொன்ம அறிவையும் இழந்தோம். தொன்மத்தையாவது மீட்போம். இருக்கும் ஏரிகளைக்காப்போம். நமது பழம் அறிவியலை மீட்போம்.

LINGAPARVATA , LAOS.....!

Lingaparvata (Linga hill)

It is considered the Natural Linga of the World.

Situated in Laos

Long before King Divanika erected his stele in 456CE proclaiming Kuruksetra to be a holy place (tirtha) tribal people had gathered in the shadows of Lingaparvata looking in awe upon its lofty pinnacle reaching into the sky. But before Lingaparvata ever became known as Linga Mountain in praise of Lord Shiva this natural outcropping reaching 4645 feet into the sky was held in the minds of all indigenous people of the area as a great earth spirit where fire rituals and human sacrifices were a common practice.

Likewise in ancient India the greatest stories of mountains and gods were repeated orally for countless millennia until finally they were put in verse and the Book of Manu, Upanishads, Puranas, Rig Veda, Mahabharata, Ramayana and many more were all recorded for posterity. Today when we read these stories they seem like impossible accounts of how the gods of long ago traveled freely between earth's mountain tops and the heavens. And in a wholly desacralized cosmos where societies and nations have become predominantly secularized in their approach to existence, these ancient stories of gods and mountains are looked upon as fanciful myths without having any relationship to events taking place in the 21st century.

The gods of olden times have passed down to our civilizations of today their myths and legends by which to base our moral judgments and heroic deeds upon. If council and an audience with the gods were to be had it most likely would have taken place on a mountain top. These mountain abodes of the gods are well known and today they still hold special significance for cultures all around the world. In India and Tibet there are two mountains that are so revered for their acting as the home to Lord Shiva that sacred ceremonies are still conducted in their presence. One of the most sacred mountains in the world is Mt Kailash in Tibet and in southern India it is the sacred hill of Arunachela. Arunachela is regarded as a manifestation of Shiva himself and Mt Kailash is Shiva's actual abode.

In Laos, Lingaparvata became a focal point for austerities to Shiva in the fifth century under the vocable of Bhadresvara, the god of the Chams at My Hon-Son on the Champa (Vietnam) coast. The city of Kuruksetra and then later called Sreshthapura was the holiest ancient city for kings to make pilgrimage (tirtha yatra). In fact a 250 mile royal road runs from Angkor Wat directly to Vat Phu indicating there was a direct link to Vat Phu from the new Ankorean center.

From a distance Lingaparvata appears as a linga or even a small temple set on the summit where rituals to the gods would be performed. There is a Chinese document from the Sui dynasty (589-616CE) that mentions a temple on the summit of a mountain named Ling-kia-po-p'o, which is guarded by a thousand soldiers and consecrated to a spirit named Po-to-li. It was Georges Coedes, the famous French epigraphists, who transliterated Ling-po-p'o into Lingaparvata.

This was Shiva's pillar of fire that endlessly went into the heavens and endlessly passed down through the earth. Here was the penultimate axis of the world and once the Brahmins from India saw this outcropping they could do none other than name this mountain Lingaparvata. This one linga would be impossible to move, and would provide the devotee with a substantive feeling of awe simply by recognizing the latent power of this mountain made it possible to communicate with the gods. It was on this mountain that the priests had developed the Cakravartin cosmology that in 400 years would establish the consecration of the Khmer Empire where Shiva, Vishnu, and Brahma would be the gods that would establish divine kingship for another 500 years.

If Mt Kailash in Tibet is considered the home of Shiva and Arunachela is considered an actual manifestation of Shiva then I would offer that Lingaparvata could be thought of as the temple of Shiva whereby divine communication with all the gods would take place. My justification for making such a statement and associating Lingaparvata with a temple gateway to meet the gods is by recognizing that the Khmer Empire got its spiritual guidance from the environs of Kuruksetra. The combination of Vat Phu, Lingaparvata, the sacred spring and King Jayavarman IIs inscription at Vat Oubmong indicate an auspicious focal point that merits calling Lingaparvata a temple gate way to the gods. It was in 802CE that King Jayavarman II consecrated the Khmer Empire and he became the "Cakravatin" and established the union between god and king and the beginning of the "Devaraja" cult worship.

Such auspicious and sanctified acts I believe originated at Lingaparvata (Shiva's holy temple to speak to the gods). Coincidentally on the same night of Shivaratri when Shiva married Parvati is also the same night Shiva swallowed the poison brought forth from the churning of the milky ocean and thus saved the world. Shiva stabilized the earth on this night as a result of his communicating with the gods who asked him to save the world. Consequently we can also think of the holy mountain of Lingaparvata as the symbolic representation of Shiva saving the world from oblivion. The world axis (Skamba) held the universe in place and Lingaparvata acted like Mt Mandara; the mythical mountain used to churn the heavens and save the earth so it would not fall into the nether world.